Ovo je prva studija posvećena udovicama u domaćoj sociološkoj publicistici. Ona kombinuje sociološki, sociodemografski, sociopsihološki, socijalno psihijatrijski, feministički i antropološki pristup, te je inherentno interdisciplinarna. Analizirane su dve grupe žena. Jedno su tzv. mirnodopske ili civilne udovice, odnosno žene koje su postale udovice posle duže ili kraće bolesti muža, odnosno iznenadne smrti supruga. Drugo su ratne udovice, ujedno i izbeglice, čiji su muževi poginuli tokom oružanih sukoba u Hrvatskoj 1990-tih, odnosno na Kosovu i Metohiji, krajem iste dekade. Dubinskim intervjuima i posmatranjem obuhvaćene su udovice koje su to postale u starosti od 18-55, dakle, u još uvek vitalnim godinama života, nižeg, srednjeg ili višeg obrazovanja, sa šireg područja grada Beograda. Interpretacija rezultata prati procesualnost i tegobe prelaza u novo životno poglavlje, stres koji doživljavaju žene i deca, faze tugovanja i adaptacije na novu realnost, strategije snalaženja, resurse, kapitale i delanja žena, redefinisanje statusa, uloga, porodice i budućnosti,  uspostavljanje narušene harmonije, itd. Društvena nepravda je jedan od ključnih pojmova u opisivanju i tumačenju marginalizacije, pa i diskriminacije žena i njihove dece, posebno u slučaju ratnih udovica i njihovih porodica.