U svojoj najnovijoj studiji Mirjana Bobić propituje savremene procese i s njima povezane koncepte i dileme vezane za starenje stanovništva, proces koji je zahvatio ceo svet. Dilema iz naslova se razrešava tako što se tvrdi da demografija nije, ili bar ne mora da bude, sudbina, odnosno autorka upućuje na ponašanja i politike, zasnovane na filozofiji ljudskih prava. Starije generacije su vredan humani resurs, a ne teret za zajednice, porodice i same pojedince. Istraživanje koje je podloga studije služilo je da se ispita kako se upotrebljava vreme u starijim godinama, odnosno nakon penzionisanja, u našoj sredini, u kojoj meri je prisutno aktivno ili produktivno starenje, koje pored ostalog uključuje, produženi (voljni) plaćeni rad, postepeno povlačenje sa tržišta i rad na parče, participativnost u zajednici, doživotno učenje, itd., osim tradicionane (ženske) brige o drugima (partneru, unucima, rođacima, itd). Zaključuje se da su oblici individualizovanog, aktivnog odnosa prema sopstvenom telu i godinama, retko zastupljeni, i to pre svega kod viših, obrazovanih, urbanih društvenih slojeva, dok se većina ostalih građana opredeljuje za pasivne načine provođenja slobodnog vremena (najviše uz TV), izolovano, u okvirima sopstvenog domaćinstva i šire porodice.